W ostatnim okresie prawie zaprzestałam robienia kartek okolicznościowych. Ludzie nie wysyłają juz sobie życzeń pocztą. Maile, sms'y, media społecznościowe wyparły zupełnie te formę kontaktów.
Co jednak zrobić, gdy robienie takich prac w formie scrapbookingowej  sprawia mi wielka przyjemność?
​Znalazłam na to sposób... TWORZĘ KARTY ATC.

ARTIST TRADING CARD to jakby miniatura kartki pocztowej, tyle, ze
​w rozmiarze 8,9x6,4 cm (ok.3,5x2,5 cala), która pełni funkcje kolekcjonerskie.
W grupach (np. Art Grupa ATC czy ATC i inne drobiazgi)tworzy się kilka kart na wybrany temat i wymienia miedzy sobą. W ten sposób jeden temat przyjmuje postać różnorodnych form i pomysłów.
   Wymiana niesie za sobą konieczność ( a raczej możliwość) kontaktów
z innymi kolekcjonerkami, wysyłania listów, ozdabiania kopert, czasem drobnych upominków dołączanych do przesyłki (choć to ostatnie nie jest obowiązkowe).

Sama robię często karty bez wyzwań w grupie, dla siebie. Wybieram dowolny temat inspirowany sytuacją bądź urokiem papierów scrapowych, które najczęściej kupuje na zlotach craftowych.
W ten sposób "kanalizowałam emocje" w pierwszej fali pandemii covid (powstał z tego prawie "historyczny zapis"). Nie tylko jednak takie traumatyczne wydarzenia są motorem napędzającym pomysły. Twórcza wena przychodzi wraz z porami roku, spotkaniami, zdarzeniami radosnymi w rodzinie i wśród znajomych, spotkaniami z nimi, podróżami.

Te poniżej powstały podczas mojej podróży do Szwecji. Tworzyłam je ze spotkanych gazet, bo nie miałam swoich scrapowych materiałów.

Duża inspiracja sa dla mnie prace innych scraperek, zarówno tych z grup, do których należę, jak i zamieszczających swoje prace na Pinterescie.

Mój wpis zrobił się długi, więc zapraszam na jego druga część, którą zamieszczę wkrótce...

   Przeglądając ostatnio archiwum swojego bloga stwierdziłam, że w 2019 roku, gdy jeszcze nikomu nie śniło się o pandemii, a ja zyskiwałam zawodową wolność, marzyłam by wrócić do malowania, zacząć pisać o swoich podróżach, nauczyć się odnawiać stare meble, skończyć kurs fotograficzny, śpiewać w chórze, uprawiać ogródek, jeździć na rowerze i wykorzystać maszynę do szycia, która stała kilka lat nie używana...
(http://zuz-anna.weebly.com/blog/rok-2019-rokiem-zmiandla-mnie?)
   Minęło 3 lata, przewala się czwarta fala pandemii, a ja... większość z tych marzeń spełniłam.
    
     Maluję od 3 lat w pracowni krakowskiej artystki Katarzyny Bruzdy-Lecyk 
(Iluminatornia – Katarzyna Bruzda https://www.iluminatornia.pl),
 nawet miałam w Krakowie wernisaż w czerwcu tego roku.
      
   Od lata 2019 ( z przerwami na "lockdowny") śpiewam w chórze "Symfonia Śpiewaków", pod dyrekcja Sebastiana Sikory.
​
   Od trzech lat ,z różnym skutkiem, uprawiam swój mały ogródek przy domu, nie mówiąc o oranżerii w jaką zamienia się mój balkon i okna w mieszkaniu.
  
   Opisuję swoje podróże i wymieniam z Martą z" Heart Made Moments - pracowni ręcznie robionych albumów"  i jej dziećmi.

    Na maszynie poszyła moja siostra podczas pobytu u mnie.

    Został kurs fotograficzny i kurs renowacji starych mebli, ale przecież cos musi zostać!
​Mogę się więc czuć kobieta spełnioną!!!

Pandemia i wszystko, co się z nią, przez nią i wokół niej dzieje, nauczyły mnie nie przywiązywać się do planów, ale cieszyć z każdego dnia - gdy świeci słońce, ale też , gdy pada (bo mogę posiedzieć w ciepłym domu z książką).
​Oczywiście martwi mnie to, co się w świecie bliskim i dalekim dzieje, ale robię to, na co mam wpływ i jakąkolwiek sprawczość.
To bardzo niepopularne hasło wróciło do mnie z czasów, gdy uczyłam się "trenerskiego rzemiosła"... "sieję dobro wokół siebie". Pomagam, jeśli mogę pomóc, uśmiecham się do ludzi, powstrzymuje się od natarczywych uwag (np. gdy ludzie nie noszą masek).
​Jestem naiwna? To nie jest "sianie dobra"? Co w takim razie nim jest?

Chór "Symfonia Śpiewaków"