Poprzednio wspomniałam , że oprócz nastrojów, inspiracji przyrodą... zdarza mi się szukać natchnienia w dziełach innych.
Nie zawsze przekłada się to na malowanie, czasem z wędrówek po świecie zostają albumy i opisy.

   Tak właśnie było, gdy w swoich podróżach po Szwecji zawędrowałam w okolice słynnego  miasta Dalarna, znanego ze swoich czerwonych, malowanych we wzory koników.
Niedaleko stamtąd  położone jest  Sundborn - a w nim dom i pracownia szwedzkiego malarza Carla Larssona.  
​
   Carl Larsson (1853-1920) i jego dzieła kojarzyły mi się zawsze z rodzimym Stanisławem Wyspiańskim.
Obaj malowali przyrodę i własne dzieci, akwarelami, w podobnej konwencji. Szwedzki malarz studiował okresowo malarstwo we Francji. Tam poznał swoja żonę Karin, która również studiowała sztukę i malarstwo i miała własne osiągnięcia na tym polu. Pobrali się (co podkreślają dokumentaliści)
z wielkiego uczucia i dochowali  ośmiorga dzieci. Mieszkali całą rodziną właśnie w Sundborn. Carl Larsson często malował sceny ze zwyczajnego, codziennego życia rodziny.

​

   Niezwykle ciekawe jest oglądanie jego domu z zachowanymi szczegółami widocznymi na jego obrazach.
Współcześni nie docenili jego talentu (ciekawe ilu twórcom, malarzom to się przytrafiało), co wywoływało u malarza gorycz i zniechęcenie.
    Żona Carla – Karin Larsson nie kontynuowała malarstwa po zamążpójściu , założeniu rodziny i urodzeniu dzieci. Swój talent plastyczny realizowała jednak w wystroju domu, w haftach i ręcznie tkanych tkaninach, którymi tapicerowane były meble, dekorowane okna, czy stoły. 

 Zasługą małżeństwa Larssonów jest stworzenie domu i rozpropagowanie tzw. „skandynawskiego stylu”. Charakteryzuje się on jasnymi, wypełnionymi światłem wnętrzami, prostym umeblowaniem i wyposażeniem domu.

​

 A dla mnie, jako widza tych realiów  zachowanych  stylu dawnych wnętrz, było to doznanie dodatkowe, zwłaszcza, ze dom nadal należy do rodziny
i nadal jest używany jako dom mieszkalny.
​ Udostępnienie dla zwiedzających części pomieszczeń pozwala pozyskać część finansów potrzebnych do utrzymania domu i zabudowań.

  Czas twórczości nie przychodzi "znikąd", sprzyja mu dobry nastrój, brak poczucia przeciążenia, swoboda myślenia, relaks... Wiele napisano na temat tzw. natchnienia, poczucia przepływu ("flow"), swobody w twórczości, sposobu do jej dochodzenia...
   Każdego z nas inspiruje coś innego lub ktoś inny.
​Sama zaczęłam poszukiwać owego natchnienia, czy może bardziej inspiracji w otaczającej nas rzeczywistości.
Poszłam dwiema "ścieżkami". Z jednej strony studiuje gotowe dzieła, przyglądam się ich kompozycji, sposobie malowania czy fotografowania..., z drugiej - obserwuję przyrodę i próbuje ja malować albo fotografować. czasem jedno wypływa z drugiego. Fotografia jest często wyjściem do malowania.

  Czasem maluję po prostu patrząc na kwiaty kwitnące  w naturze

Niekiedy  wracam do malowania krajobrazów  Te akurat malowałam zainspirowana zdjęciami z blogu "wędrówki wiatrem podszyte małgośki pawelczyk", za zgodą autorki :-)
​

A bywa też, że próbuję przelać na płótno/ papier to, co mi "w duszy gra"
​

Ciekawa jestem, czym inspirują się inni?
Co powoduje, ze chce się sięgnąć po aparat, kredki, pędzel?
​Zapraszam do porozmawiania na ten temat...

​O inspiracji dziełami sztuki w "następnym odcinku".