Przy okazji świętowania Dni Babcio-Dziadkowych, chciałabym się
z Wami podzielić pewną osobistą refleksją.
    Kiedy urodził się mój syn, moja teściowa rzadko stosowała się do moich próśb - karmiła go, gdy potrafił już jeść sam, wyręczała w ubieraniu, mówiła do niego zdrobniale ("poniniaj, potutaj" etc.). Kiedy zwracałam jej uwagę, odpowiadała, że tego nie rozumiem
i zrozumiem dopiero , jak sama babcią zostanę, bo "babci wolno kochać i rozpuszczać, bo od tego jest babcią. Zobaczysz, że to najczystsza forma miłości - nic nie musi, wszystko może. Nie musi wychowywać, może TYLKO kochać".
     To dziwne, bo moi rodzice szanowali ustanowione przez nas, rodziców, granice. Dziadek (jedyny, jakiego miał)kochał wnuka równie gorąco i bezinteresownie, a jednak stosował się do naszych próśb.Mówił do wnuka piękną, bogatą polszczyzną, opowiadał kilometrowe bajki. Dzięki tym opowiadaniom rozwijał bardzo mocno język i wyobraźnię małego chłopca.
Pozwalał by się brudził jedzeniem, ale jadł samodzielnie.
Nie przeciwstawiał naszym zakazom, choć czasem przychodził "negocjować", gdy żal mu było wnuka...

     Wiec jak to jest z tą babcio-dziadkową miłością?
Kocha bezinteresownie to raczej pewne, ale nie stawia żadnych granic? nie wymaga? nie pokazuje świata,innego, niż z perspektywy rodziców? z dystansem, miłością i cierpliwością?

    Nie chciałabym być źle rozumiana - ceniłam wszystko, co dla wnuka robiły obie babcie i jedyny dziadek, ale zrodziły mi sie takie jak w/w wątpliwości.



​Chociaż  późno, ale to święto powinno trwać cały rok :
       WSZYSTKIM BABCIOM I BABULKOM, DZIADKOM
I DZIADZIUSIOM DUUUUUŻO ZDROWIA, SIŁY I CIERPLIWOŚCI.
Oby nigdy nie zabrakło ich w życiu waszych dzieci, bo jak mówią różnorodne badania "dzieci wychowywane z udziałem babć
i dziadków"mają pełniejsze i szczęśliwsze życie!!!

   Jak zwykle o tej porze roku z wielka przyjemnością zapraszam wszystkich na wspólne tworzenie Mapy Marzeń.
Udało mi się na takie inspirujące spotkanie namówić trzy bardzo zapracowane i bardzo twórcze kobiety. Wyrwane z zobowiązań zawodowych i domowych, przyjechały pewnego wieczoru i udało nam się wspólnie spędzić ... ponad 5 godzin. 

 Po intensywnej pracy powstały trzy wielce mówiące prace, które dla tworzących je uczestniczek warsztatu były wielkim zaskoczeniem.
Okazało się bowiem, że, żeby nie wiem jak pilnować swojej świadomości, w pracy twórczej do głosu dochodzi podświadomość. 
I ten kawałek naszego Wewnętrznego Dziecka, który pozwala nam wciąż radośnie cieszyć się życiem.

Cieszę się, że znów udało mi się komuś trochę rozjaśnić codzienność.
​Dla mnie bowiem najważniejszy jest proces tworzenia, efekt jest wypadkową wielu czynników i bywa też przypadkowy. Jednak moment tworzenia, skupienie, dobieranie barw, kształtów, symboli... to magia chwili i obyśmy takich chwil mieli jak najwięcej!