Raz po raz zastanawiam sie nad tym, co może być inspiracją do tworzenia?
Na dobrą sprawę inspiracją, impulsem, motywacją może być wszystko: przyroda, nastrój, pogoda, dzieła innych, ciekawa wycieczka etc.
   W swoich skandynawskich podróżach spotkałam (po Sundbrun i Carlu oraz Carin Larssonach), ciekawe miejsce w stolicy Szwecji, Stockholmie.
Miejscem tym było Waldemasudde

   "Prins Eugens Waldemarsudde" to państwowa galeria sztuki położona na wyspie Djurgården w Sztokholmie.

 Kolekcja obrazów mieści się w willi księcia Eugena(Eugeniusza?), która po jego śmierci 1947 roku przeszła, na mocy sporządzonego przez niego testamentu, na własność państwa . Wraz z willą przekazał także kolekcje dzieł sztuki, obrazów i rzeźb.

  Książę Eugen sam był malarzem, studiował w Paryżu i w Stockholmie.
Bardzo cenił i wspierał młodych artystów, zwłaszcza skandynawskich,
był ich mecenasem, kupował ich obrazy i prezentował w swojej galerii, specjalnie na ten cel wybudowanym budynku.
Od 1997 roku budynek mieszkalny wzbogacił się o łącznik, dzięki czemu można wygodniej zwiedzać i dom i galerię.

   Książe Eugen gromadził swoje zbiory przez 60 lat. Dzieła kupowała bądź bezposrednio od artystów, bądź na różnych aukcjach.
W momencie , gdy zmarł kolekcja liczyła ok.3500 prac ponad 450 artystów, a dodatkowo składały sie na nia obrazy samego księcia (3200 sztuk)

Oprócz faktu, że dom jest teraz galeria sztuki, zachował się jego pierwotny klimat, zostały meble z wyposażenia, rzeźby w parku. Pomieszczenia maja specyficzny klimat i piękne światło, które dodatkowo podkreśla urok prac zdobiących ściany.
​

   Widok z okien  jest taki, że wcale nie dziwi temat prac samego księcia, który często malowała wodę i chmury.
Z prac księcia dziś najwyżej cenione są trzy: Wiosna (1891), Stary zamek (1893) i Chmura (1896).

Waldemarsudde nie leży na szlaku turystycznych wycieczek po Stockholmie.
Je​żeli jednak tam kiedyś pojedziecie, spróbujcie odwiedzić to miejsce i poczuć jego specyficzny klimat.

To pytanie męczyło mnie za każdym razem gdy wyciągałam sztalugi, podobrazia i farby i próbowałam narysować/namalować człowieka.

Postanowiłam więc nadrobić te braki i zapisałam się na kurs rysunku do "RYSOWNI", pracowni, która powstała w moim mieście.
Na cotygodniowych zajęciach próbuję zrozumieć istotę szczegółów anatomicznych, zasadę światłocienia, proporcje etc.
A takie wychodza z tego efekty :

​

Mam nadzieję, że stopniowo "ogarnę" temat i będę mogła wrócić do malowania.
​Już się z tego cieszę.

   "Zafiksowałam się" na tworzeniu tych małych form scrapowych, a na dodatek bardzo aktywnie włączyłam się w wymianę kart ATC z innymi scraperkami.
W efekcie... skończę niedługo trzeci album, a mój Pan Listonosz, częściej niż dotąd, odwiedza moja skrzynkę na listy.
​

Skąd czerpię inspirację?
Te karty powstały na przykład z zakładek do książek wysyłanych do mnie dwa razy do roku, razem z kartami świątecznymi, przez AMUN, Wydawnictwo Artystów Malujących Ustami i Nogami oraz motyli z naklejek ze sklepu papierniczego.

Podobnie powyższe syrenki, które wpadły mi w oko w ksiegarni, do tego odrobina gazy i już mamy morze.

   Różne zdarzenia okolicznościowe powodują, że szukam inspiracji w swoich "przydasiach", robiąc każdorazowo "kipisz" w swoich pudełkach i kopertach :-) Np. zbliżajace sie "Walentynki":

Czasem pomysły przychodzą jeden za drugi, czasem siedzę przy stole i się "zawieszam", czasem budzę się w nocy i robię godzinna przerwę w spaniu, by pomysł nie uciekł.
Te nocne, "wyśnione" pomysły potrafią być bardzo ciekawe:

​

   Inspiracją mogą być WYMIANY TEMATYCZNE, ogłaszane co miesiąc
​w grupach (np. "ArtGrupa ATC" czy  "ATC i inne drobiazgi")

   Źródłem pomysłów są też karty wysyłane przez inne scrapujące osoby.
Nie potrafię opisać , z jaką ciekawością wyjmuje ze skrzynki kopertę, ostrożnie ją w domu otwieram i znajduję karty z efektami, do jakich sama nie doszłabym. Bardzo wzbogacająca wymiana i kart i doświadczenia.
Przy okazji poznaję nowe osoby, ich codzienność (zajęcia, rodzina, choroby, miejsce, gdzie mieszkają). Nowe, nieznane światy!

   W ubiegłym tygodniu raz po raz wyciągałam takie niespodzianki ze skrzynki.
Dziękuję Pracowni przy Leśnej, Ani Shirley, Justynie G., Czarnej Damie, Kasi G.,Onice 27  oraz moim koleżankom z "Kwiatu Dolnośląskiego" : Ani K., Agnieszce C., Krulikowi, Dosi, Basi i Agusz.
Prace tych ostatnich pokażę w następnym poście.

Jestem ciekawa, czy ktoś z Was, oglądających i czytających, podzieli sie ze mną jakimiś refleksjami...Zapraszam!

W ostatnim okresie prawie zaprzestałam robienia kartek okolicznościowych. Ludzie nie wysyłają juz sobie życzeń pocztą. Maile, sms'y, media społecznościowe wyparły zupełnie te formę kontaktów.
Co jednak zrobić, gdy robienie takich prac w formie scrapbookingowej  sprawia mi wielka przyjemność?
​Znalazłam na to sposób... TWORZĘ KARTY ATC.

ARTIST TRADING CARD to jakby miniatura kartki pocztowej, tyle, ze
​w rozmiarze 8,9x6,4 cm (ok.3,5x2,5 cala), która pełni funkcje kolekcjonerskie.
W grupach (np. Art Grupa ATC czy ATC i inne drobiazgi)tworzy się kilka kart na wybrany temat i wymienia miedzy sobą. W ten sposób jeden temat przyjmuje postać różnorodnych form i pomysłów.
   Wymiana niesie za sobą konieczność ( a raczej możliwość) kontaktów
z innymi kolekcjonerkami, wysyłania listów, ozdabiania kopert, czasem drobnych upominków dołączanych do przesyłki (choć to ostatnie nie jest obowiązkowe).

Sama robię często karty bez wyzwań w grupie, dla siebie. Wybieram dowolny temat inspirowany sytuacją bądź urokiem papierów scrapowych, które najczęściej kupuje na zlotach craftowych.
W ten sposób "kanalizowałam emocje" w pierwszej fali pandemii covid (powstał z tego prawie "historyczny zapis"). Nie tylko jednak takie traumatyczne wydarzenia są motorem napędzającym pomysły. Twórcza wena przychodzi wraz z porami roku, spotkaniami, zdarzeniami radosnymi w rodzinie i wśród znajomych, spotkaniami z nimi, podróżami.

Te poniżej powstały podczas mojej podróży do Szwecji. Tworzyłam je ze spotkanych gazet, bo nie miałam swoich scrapowych materiałów.

Duża inspiracja sa dla mnie prace innych scraperek, zarówno tych z grup, do których należę, jak i zamieszczających swoje prace na Pinterescie.

Mój wpis zrobił się długi, więc zapraszam na jego druga część, którą zamieszczę wkrótce...

   Przeglądając ostatnio archiwum swojego bloga stwierdziłam, że w 2019 roku, gdy jeszcze nikomu nie śniło się o pandemii, a ja zyskiwałam zawodową wolność, marzyłam by wrócić do malowania, zacząć pisać o swoich podróżach, nauczyć się odnawiać stare meble, skończyć kurs fotograficzny, śpiewać w chórze, uprawiać ogródek, jeździć na rowerze i wykorzystać maszynę do szycia, która stała kilka lat nie używana...
(http://zuz-anna.weebly.com/blog/rok-2019-rokiem-zmiandla-mnie?)
   Minęło 3 lata, przewala się czwarta fala pandemii, a ja... większość z tych marzeń spełniłam.
    
     Maluję od 3 lat w pracowni krakowskiej artystki Katarzyny Bruzdy-Lecyk 
(Iluminatornia – Katarzyna Bruzda https://www.iluminatornia.pl),
 nawet miałam w Krakowie wernisaż w czerwcu tego roku.
      
   Od lata 2019 ( z przerwami na "lockdowny") śpiewam w chórze "Symfonia Śpiewaków", pod dyrekcja Sebastiana Sikory.
​
   Od trzech lat ,z różnym skutkiem, uprawiam swój mały ogródek przy domu, nie mówiąc o oranżerii w jaką zamienia się mój balkon i okna w mieszkaniu.
  
   Opisuję swoje podróże i wymieniam z Martą z" Heart Made Moments - pracowni ręcznie robionych albumów"  i jej dziećmi.

    Na maszynie poszyła moja siostra podczas pobytu u mnie.

    Został kurs fotograficzny i kurs renowacji starych mebli, ale przecież cos musi zostać!
​Mogę się więc czuć kobieta spełnioną!!!

Pandemia i wszystko, co się z nią, przez nią i wokół niej dzieje, nauczyły mnie nie przywiązywać się do planów, ale cieszyć z każdego dnia - gdy świeci słońce, ale też , gdy pada (bo mogę posiedzieć w ciepłym domu z książką).
​Oczywiście martwi mnie to, co się w świecie bliskim i dalekim dzieje, ale robię to, na co mam wpływ i jakąkolwiek sprawczość.
To bardzo niepopularne hasło wróciło do mnie z czasów, gdy uczyłam się "trenerskiego rzemiosła"... "sieję dobro wokół siebie". Pomagam, jeśli mogę pomóc, uśmiecham się do ludzi, powstrzymuje się od natarczywych uwag (np. gdy ludzie nie noszą masek).
​Jestem naiwna? To nie jest "sianie dobra"? Co w takim razie nim jest?

Chór "Symfonia Śpiewaków"

   Tuż przed kolejnym lockdownem udało mi się , dosłownie "rzutem na taśmę", odwiedzić Pawilon Czterech Kopuł we Wrocławiu, gdzie swoje miejsce znalazło Muzeum Sztuki Współczesnej.
   Nie da się ukryć, że wszystkie warsztaty malarskie, jakie zaliczam w czasie pandemii, owocują innym spojrzeniem na sztukę. Zwłaszcza na sztukę abstrakcyjną. nie jest to już coś niezrozumiałego, wizja malarska czy rzeźbiarska, w której trudno mi odnaleźć było sens.
   Tym razem chciałabym się podzielić  obejrzanymi zasobami, będąc ciekawa, jak wy, moi potencjalni czytelnicy, na te prace zareagujecie.
- Czy do Was będzie taki rodzaj sztuki przemawiał?
- Czy znajdziecie w nich źródło inspiracji? spokój albo przeciwnie- niepokój?
- Czy będzie do Was przemawiać wizja autorów, którzy czasem nadają swoim pracom tytuły, a czasem tylko je numerują?
​Będę wdzięczna za wszelkie komentarze.

 Poza obrazami wiele w tym muzeum prac innego typu:

Ciekawa jest także architektura samego miejsca:

Dobre światło, otwarte przestrzenie...
​Dodatkowo uruchomiono wystawę czasową :

Warto jeszcze wspomnieć, że Pawilon Czterech Kopuł" usytuowany jest w pięknej okolicy, w pobliżu Hali 100-lecia:

Gdy wreszcie cofną obostrzenia, mogę polecić wizytę we wspomnianym muzeum i jego okolicy.

   Zaczęłąm ten wpis na wiosne ubiegłego roku.
Od tamtej pory w moim szkicowniku przybyło portretów, mniej czy bardziej udanych prób, ale wciąż nie jest to jeszcze to, do czego dążę.
Szkoda jednak, by tego wpisu nie wykorzystać. Pisany rok temu, ale wciąż aktualny :-)
   
Marzec 2021.
​Już ponad rok trwa pandemia i związane z nią ograniczenia.
Mało wychodzę z domu, bo pogoda raczej nie zachęca do spacerów.
Odwiedzin brakuje. Wyjścia do kina, teatru, na koncert, czy po prostu na filiżankę kawy... także.
Lockdown raz jest wprowadzany, raz luzowany. Nadzieja, że zostanie cofnięty zupełnie... już nie podtrzymuje na duchu.
Ludzie pracują w domach. Dzieci nie chodzą do szkoły ani przedszkola.
Na ulicach na ogół ludzie stosują dystans i noszą maseczki, ale oczywiście nie wszyscy, a jeszcze niektórzy tylko dla pozoru, nie zakrywając dostatecznie ust, a przede wszystkim nosa.

    Przywołuję więc nadal znajomych, przyjaciół i rodzinę, usiłując utrwalić ich portrety. Skutek jest różny, podobieństwo umowne, ale "jestem wśród ludzi"

Osoby portretowane rzadko rozpoznają się na moich obrazkach, ale mnie sprawia taka przyjemność ich malowanie, że podobieństwo jest rzeczą mniej ważną. W końcu cały czas się uczę.

   Od 2016 roku , co roku, przygotowuję się do Świąt wykonując tzw. GRUDNIOWNIK.
Czym jest Grudniownik?
To rodzaj scrapowego dziennika, prowadzonego dzień po dniu od 1 do 24 a częściej do 31 grudnia, który pozwala lepiej, bardziej świadomie, przygotować się do Świąt Bożego Narodzenia, a także do Nowego Roku.
Jeżeli w różny sposób dokumentujemy każdy dzień, możemy spokojniej zaplanować prace
i świadomie rozłożyć przygotowania.
Przyglądając się i dokumentując każdy dzień, zwracamy uwagę nawet na drobne zdarzenia i przyjemności. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, ile każdy grudniowy dzień potrafi przynieść przyjemności, ciekawostek, zdarzeń, radości albo smutków.
​    Mój pierwszy Grudniownik powstał w 2016 roku, w niełatwym dla mnie czasie. Pod koniec listopada trafiłam w trybie pilnym do szpitala. Grudzień zaczęłam od trudnej operacji, która na wiele dni wyrwała mnie z normalnego funkcjonowania. Pamiętając jednak, że będę dokumentować leczenie i rehabilitację, w każdym dniu szukałam optymistycznych akcentów, które można by było utrwalić na zdjęciu (pierwszy szron, wizyty przyjaciół, ciekawy artykuł etc.)Przypominałam sobie także różne ważne wydarzenia, które wydarzały się w grudniu: wprowadzenie stanu wojennego w Polsce, odejście mojego Taty, urodziny i imieniny przyjaciół etc.

​GRUDNIOWNIK 2016 miał format A4 i wyglądał tak :

​  Rok później zgromadziłam taką ilość ozdobnych papierów oraz zrobiłam tyle zdjęć, że żeby zbindować zgromadzony materiał, musiałam zrobić aż 2 tomy Grudniownika 2017. Te także były wielkości A4 i łączone były spiralą :

​  Album grudniowy w 2018 roku miał czarne, jednolite karty (dzięki Dobrusi – dziękuję). Nadal zachowałam format A4 i spiralę do połączenia kart.
​To był ostatni rok mojej pracy zawodowej. Z myślą o ty, czym chciałabym się zajmować w przyszłości rozpoczęłam naukę na Studium Arteterapii Instytutu Ericksonowskiego w Łodzi.

​ W roku 2019 zdecydowałam się na zmniejszenie formatu i inną technikę wykonania Grudniownika. Był wielkości A5 i składał się z kolorowych kart
z różnokolorowych scrapowych papierów o różnych motywach, a okładka była oklejona już nie papierem, a płótnem introligatorskim. Jak zwykle dokumentowałam w nim najważniejsze wydarzenia tego miesiąca :

​ I wreszcie wypełniany obecnie na bieżąco Grudniownik 2020, roku pandemii i lockdownu :

 Każdego roku przygotowania do Świąt i Nowego Roku miały inny klimat.
Czasem pełne były wydarzeń – koncerty, wyjazdy, moje wizyty u innych albo odwiedziny
w moim Domu. Czasem dokumentowały wydarzenia, które działy się u mojej rodziny czy przyjaciół. Zdecydowanie coraz rzadziej wracałam do zdarzeń z przeszłości.
​
Gdy wracam do Grudniowników z ubiegłych lat spotykam w nich także życzenia świąteczne
i noworoczne od innych – w formie kartek, życzeń na małych karteczkach, wymienianych na spotkaniach albo wpisywane bezpośrednio do Grudniownika. Któregoś roku wieszaliśmy na choince marzenia wypisane w zaklejonych serduszkach, żeby nabrały „mocy spełnienia” na Bożonarodzeniowym drzewku. Opisywałam najweselsze i najsmutniejsze Święta. Robiłam listy „Rzeczy do zrobienia” i „Prezentów dla wszystkich”. Utrwalałam na fotografiach domowników
i gości. Wykorzystywałam wycinanki z gazet i reklam. Ozdabiałam gotowymi wyklejankami, okolicznościowymi papierami scrapowymi i do pakowania prezentów komponowałam zdjęcia. Przede wszystkim jednak świetnie się przy tym bawiłam, pamiętając o tym, co już kiedyś cytowałam na swoim blogu :
„PRZESTAJEMY SIĘ BAWIĆ NIE DLATEGO, ŻE ZACZYNAMY SIĘ STARZEĆ! TO RACZEJ STARZEJEMY SIĘ, BO PRZESTAJEMY SIĘ BAWIĆ”.

Życzę więc każdemu dobrej zabawy i zapraszam do dokumentowania swoich przygotowań i tworzenia Grudniowników.

   Obecnego czasu nikt nie przewidział, ale on się dzieje, czy nam się to podoba, czy nie. Moi znajomi radzą sobie w różny sposób - spotykają się z wnukami przez okna blokowiska albo wirtualnie. Zrezygnowaliśmy ze spotkań towarzyskich, nikt nie podróżuje.
       Moim sposobem na zapełnienie czasu, zamiast słuchania ponurych statystyk covidowych i oglądania telewizji jest malowanie.
​Dotąd byłam przede wszystkim "pejzażystką". Kochałam utrwalać swoje podróże kolorowymi impresjami.

Ponieważ jednak mnie osobiście brakuje kontaktów z ludźmi, z przyjaciółmi, z szeroka rodziną, więc znalazłam sposób by jednak z tymi ludźmi być, więc... zaczęłam malować portrety.
Pierwsze były mocno niedoskonałe, ale postanowiłam nie poddawać się.
Nadal podobieństwo obrazu do oryginału jest... umowne, ale sam proces malowania wciąga jak rzadko co...
W ten sposób powstała cała kolekcja, która składa się z moich przyjaciół, rodziny i sąsiadów. Dzięki temu mogę chociaż w trakcie malowania "przytrzymać" te osoby przy sobie.

     Ciekawa jestem, jak sobie radzicie w tym stanie tak długo trwającej  kwarantanny?

        Mnie obecnie "towarzyszą" już osoby namalowane na portretach i poczucie odosobnienia nie jest tak przykre.

        ..."na żółto i na niebiesko, niech na niebie wstanie tęcza, malowana twoja kredką (czy kreską?)"

     Gdy za oknem coraz szybciej zapada zmrok, gdy słońca w dzień mało,, a szare chmury zasłaniają całe niebo, gdy nocą mróz szroni wszystkie trawy i drzewa... trzeba sięgnąć po coś, co da chociaż odrobinę radości.
Dla mnie tym "czymś" jest malowanie. 
​         Efekty nie przychodzą łatwo, zwłaszcza, jak dysponuje się ... takimi, a nie innymi zasobami. Od czego jednak wytrwałość w dążeniu do celu!
​Próbuję, próbuję i próbuję... i wierzę, że w końcu się uda.

Mieszanie kolorów, próby wykorzystania różnego rodzaju farb, eksperymenty z wodą... Zabawa jakich mało!
Mogę znów odwołać się do tego, o czym juz pisałam "starzejemy się, bo przestajemy się bawić".

         Często zastanawiam się, jak to było przed i jak może być PO PANDEMII?
Czy będzie można coś planować? Czy ludzie nauczą się cenić to, co mają? Czy ważne się znów staną bliskie kontakty z rodziną, przyjaciółmi i znajomymi? Czy docenimy, jaka wartość mają bezpośrednie spotkania z bliskimi?

          Czy radość w nas, będzie umiała tak się mnożyć, jak te "bąbelki "?

Tego nikt nie wie! 
Życie toczy się w swoim rytmie, przyroda zmienia kolory wraz z porami roku roku... Przyszłość jest niewiadoma, sytuacja na świecie niepewna...

    Trzeba poszukać wokół siebie, gdzieś bardzo blisko albo w wirtualnej rzeczywistości tych, którzy podobnie czują, podobnie szukają i podobnie chcą zachować optymizm i przysłowiowe "aż pół szklanki wody".
Optymiści żyją tak samo długo jak pesymiści, ależ o ile przyjemniej im się żyje!!!