Epidemia koronowirusa (COVID-19) daje się wszystkim we znaki.
Przymusowa kwarantanna, ustanawiane i po dwóch miesiącach „rozluźniane restrykcje”, rosnąca krzywa zachorowań w kraju i na świecie… To wszystko nie napawa optymizmem,
a jednak…
Gdy się śledzi społeczne komunikatory, to wyraźnie widać , jak bardzo kontakty międzyludzkie z realnych stały się wirtualne… Powstało wiele społecznych inicjatyw – zbiorowe nagrania przebojów (ścieżki muzyczne nagrywane indywidualnie w domach) na orkiestrę i wielu solistów, kursy, spotkania „na żywo”, instruktaże… Także aktywność artystyczna (cokolwiek kryje się pod tym pojęciem) kwitnie w internecie.

        Śledzę różne zaprzyjaźnione portale, biorę udział w „wyzwaniach” (prace na zadany temat i zadanymi metodami). I staram się prowadzić swoistą „kronikę wypadków” w ulubionej ostatnio formie graficznej , czyli ATC…
​

Album pęcznieje od kart.
     Czasem napis umieszczam na karcie, czasem jest to seria, czasem robię 2-4 takie same (pozornie, bo zawsze są troszeczkę inne), którymi mogę się ewentualnie wymieniać.
Tylko na razie nie mam z kim. Żeby się wymienić, trzeba iść ma pocztę, kupić i przykleić na kopercie znaczek i wrzucić do skrzynki. A ja na razie raczej unikam często odwiedzanych miejsc.
A poza tym… nie wiem z kim mogłabym się wymienić? Komu moje karty na tyle się podobają, ze chciałby je mieć w swojej kolekcji?

     
      Kiedyś zaglądnę do tej swoistej „Kroniki wypadków”, do symbolicznego zapisu chwil, które niosą mało radości, ale dla mnie sporo wolnego od obowiązków czasu. W tych kartach będzie zapis tych momentów – dobrych i nie, wesołych i smutnych. Kreatywność ma to do siebie,
że potrafi wykorzystać każdy moment, każdą „podnietę”, wszystko może zamienić na „natchnienie”.
      Każdy czas może być ciekawy, każda chwila warta uwiecznienia… Samo życie!!!

​

Gdyby wśród oglądających znalazł się ktoś chętny do wymiany na inne karty ATC... zapraszam...
​Do zobaczenia!

Czasy mamy ciekawe, niespodziewane, trudne, ostrożne i nieostrożne... określeń można by mnożyć.
Każdy odreagowuje inaczej obowiązkową kwarantannę, zmianę dotychczasowego trybu życia, brak spotkań rodzinnych i towarzyskich...
       Ja próbuje "zapisać historię" za pomocą ATC Art. Trading Card.
Nie maluję, nie tworzę mandali... ale ta minimalistyczna forma bardzo mi pasuje.

Zaczęło się optymistycznie, wesoło...

Potem czas przyśpieszył, a nas "zamknięto w domach"

A u mnie dodatkowo dawno oczekiwany...

Może to i lepiej, bo pracy przy owym remoncie tyle, że przygnębiające wiadomości ze świata i bliższego otoczenia docierają jak przez "filtry"...

Będzie bowiem jeszcze czas na malowanie, inspirowanie się twórcami i zajęcie myśli i rąk czymś pięknym, optymistycznym... Bez zarazy, chorych, szpitali, izolatoriów i kwarantanny.... coraz trudniejszej do zniesienia, gdy wiosna za oknem rozkwita...

#malowanie # warsztat 
#inspiracje malarzami

          Za dwa dni pojadę po raz kolejny do Krakowa, by czerpać inspiracje z warsztatu "Kolor na moim pędzlu", więc śpieszę
​z opowieścią o poprzednim poniedziałku (24.02) w pracowni Kasi Bruzdy-Lecyk  http://iluminatornia.pl/ .
                   Tym razem inspiracją był inny ciekawy malarz Henri Matisse.
Wg Wikipedii Henri Matisse był uczniem Gustave'a Moreau, początkowo tworzył pod wpływem impresjonistów oraz sztuki japońskiej. W 1905 wystawił swoje prace w Salonie Jesiennym. Wykształcił wkrótce własny styl. Sławę osiągnął już za swego życia. Matisse zapełniał swoje płótna plamami żywych, świetlistych, zwykle silnie kontrastowych barw, które częstokroć, w trosce o czytelność obrazu, obwodził delikatnym konturem. Po operacji onkologicznej utracił sprawność fizyczną i poruszał się na wózku inwalidzkim (nie mógł pracować przy sztalugach) – zmienił się wtedy profil jego twórczości – tworzył odtąd papierowe kolaże. Henri Matisse był rywalem Pabla Picassa.

      Różnorodność stylu malowania i żywe kolory stosowane przez tego malarza, dodatkowo wzbogacało świecące przez okna krakowskie słońce. W tym świetle kolory same się dobierały, chociaż zalecenie prowadzącej zajęcia było takie, żeby używać trzech podstawowych barw: żółtego, czerwonego i niebieskiego, ew. trochę białego.
​I co z tego wyszło?

Czas w pracowni tak szybko płynie...

    Chciałam jeszcze zwiedzić MOCAK, czyli Muzeum Sztuki Współczesnej... ale zapomniałam, że w poniedziałki muzea są nieczynne dla zwiedzających.
​     A więc do następnej okazji!

   Wspominałam już kiedyś albo na tym blogu albo na blogu Facebooka "Rękodzieła Zuz-Anny", że rok temu odkryłam w Krakowie niezwykłe ciekawe i inspirujące miejsce, jakim jest "ILUMINATORNIA" Kasi Bruzdy- Lecyk  i jej przewodnie motto "Odmień swoje życie sztuką".

    Kasia prowadzi pracownię artystyczną w Krakowie i w Warszawie, w której przez krótkie warsztaty , dłuższą Akademię, bądź wyjazdy plenerowe do Włoch, propaguje sztukę, malarstwo. 
Po szczegóły odsyłam zainteresowanych do jej strony internetowej http://iluminatornia.pl/ .

     Na ostatnim spotkaniu inspirowaliśmy się sztuką Giorgio Morandi'ego.
Wg Wikipedii:
Giorgio Morandi – włoski malarz i grafik. Jego malarstwo nawiązuje do realizmu magicznego. Malarzami, których uważał za swoich mistrzów byli: Albert Giacometti, Paul Klee i Paul Cézanne. Najczęściej malował martwe natury i pejzaże.

   Słuchając opowieści Kasi o tym artyście,dowiedziałam się, że jego "obiekty do malowania" były godzinami ustawiane, zmieniane, przekładane. Artysta tworzył pozornie  proste w formie obrazy, malowane bardzo stonowanymi barwami, ale w tych swiatłocieniach jest mnóstwo odcieni.

    Tzw."martwa natura" bardzo kojarzyła mi się ze szkolnymi lekcjami plastyki, w moim przypadku nudnymi i nieciekawymi, więc temat sprawiał mi kłopot.
Kasia poradziła najpierw rozmalować się w innej formie, pobawić kolorami, nie traktować tego jak "szkolnej lekcji", wszak malarz i jego twórczość są jedynie inspiracja dla naszych spotkań.
Zgodnie z jej sugestia spróbowałam i ... poszło.
    Chcę wam teraz pokazać, co stworzyła na tym spotkaniu cała grupa:

     Trudno wyłączyć "wewnętrznego krytyka". Czasem trudno się skupić, czasem trudno zacząć, gdy arkusz papieru jeszcze pusty...

    Kiedy się jednak zacznie... to czas spędzony w pracowni Kasi mija bardzo szybko. Za szybko, biorąc pod uwagę fakt, że żeby tam dotrzeć trzeba wyruszać z domu o 4.00 rano i więcej czasu spędzić w pociągu, niż w pracowni.
​Dla tych jednak godzin, gdy się maluje w takiej grupie WARTO!!!

Jak to zwykle ze mną bywa jak się "zarażę" jakimś pomysłem, to będę go eksplorować do znudzenia, aż się "temat wysyci".
Trwa wciąż fascynacja małą formą, czyli Artistic Trade Cards.
      W internecie odszukuję rózne wyzwania tematyczne i zgłaszam swoje pomysły na "Scrap Elektrownia" albo "Kreatywny Świat Naszych Pasji". Nie czekam już na zorganizowane "wymianki", tylko sama zapraszam do wymiany tych, których prace podobają mi się szczególnie.

Tych kart zrobiłam dużo więcej, ale będę je pokazywać stopniowo , a może uda się także pokazywać te, na które się wymieniłam.

Zapraszam do naprawdę ciekawej wymiany i tworzenia małych form, które wykorzystują górę ścinków, jakie zostają po większych pracach.

Gdy przebywa się z ludźmi kreatywnymi, łatwo "zarazić się" jakąś nową ideą, pomysłem, inspiracją...
Na blogu "Scrap elektrowni" spotkałam wyzwanie związane z ATC, czyli małymi kartami artystycznymi, które tworzą i którymi wymieniają się ludzie na całym świecie.

​Zaczęłam skromnie

A potem już nie umiałam wyhamować. Każdego wieczoru jakiś dodatek do kolekcji

Jak zwykle na przełomie stycznia i lutego odbyły się we Wrocławiu XVIII już Warsztaty Craftowe organizowane przez "Kwiat Dolnośląski".
​      Az trudno uwierzyć, że tak duża "impreza organizowana jest przez kilka zaledwie osób, ale to grupa zgrana, współpracująca bez zbędnych słów , życzliwa dla gości i dla siebie nawzajem. Jestem dumna, że stanowię jej część.

Szczegóły tego wydarzenia znaleźć można na blogu "Kwiatu Dolnośląskiego", ja wspomnę tylko te, w których sama uczestniczyłam.
1/ STROJE
​Obowiązywał styl steam punk, lata pary i maszyn w wersji uproszczonej

To album na zdjęcia wkomponowany w exploding box.

Na drugim warsztacie tworzyłyśmy "Łapacz snów", mediując, klejąc i pryskając farbkami. Ponadto Cynka nauczyła nas jak "niszczyć" gotowe kwiatki, by nadać im bardziej naturalny wygląd.

Moja Siostra z kolei uczestniczyła w warsztacie robienia biżuterii z żywicy oraz tworzenia kwiatów z foamiranu

Oprócz warsztatów na zlocie odbyło się wiele pokazów, a jeden z nich mogłam sama poprowadzić :-)

Tworzyliśmy mandale różnymi technikami.

Przy okazji świętowania Dni Babcio-Dziadkowych, chciałabym się
z Wami podzielić pewną osobistą refleksją.
    Kiedy urodził się mój syn, moja teściowa rzadko stosowała się do moich próśb - karmiła go, gdy potrafił już jeść sam, wyręczała w ubieraniu, mówiła do niego zdrobniale ("poniniaj, potutaj" etc.). Kiedy zwracałam jej uwagę, odpowiadała, że tego nie rozumiem
i zrozumiem dopiero , jak sama babcią zostanę, bo "babci wolno kochać i rozpuszczać, bo od tego jest babcią. Zobaczysz, że to najczystsza forma miłości - nic nie musi, wszystko może. Nie musi wychowywać, może TYLKO kochać".
     To dziwne, bo moi rodzice szanowali ustanowione przez nas, rodziców, granice. Dziadek (jedyny, jakiego miał)kochał wnuka równie gorąco i bezinteresownie, a jednak stosował się do naszych próśb.Mówił do wnuka piękną, bogatą polszczyzną, opowiadał kilometrowe bajki. Dzięki tym opowiadaniom rozwijał bardzo mocno język i wyobraźnię małego chłopca.
Pozwalał by się brudził jedzeniem, ale jadł samodzielnie.
Nie przeciwstawiał naszym zakazom, choć czasem przychodził "negocjować", gdy żal mu było wnuka...

     Wiec jak to jest z tą babcio-dziadkową miłością?
Kocha bezinteresownie to raczej pewne, ale nie stawia żadnych granic? nie wymaga? nie pokazuje świata,innego, niż z perspektywy rodziców? z dystansem, miłością i cierpliwością?

    Nie chciałabym być źle rozumiana - ceniłam wszystko, co dla wnuka robiły obie babcie i jedyny dziadek, ale zrodziły mi sie takie jak w/w wątpliwości.



​Chociaż  późno, ale to święto powinno trwać cały rok :
       WSZYSTKIM BABCIOM I BABULKOM, DZIADKOM
I DZIADZIUSIOM DUUUUUŻO ZDROWIA, SIŁY I CIERPLIWOŚCI.
Oby nigdy nie zabrakło ich w życiu waszych dzieci, bo jak mówią różnorodne badania "dzieci wychowywane z udziałem babć
i dziadków"mają pełniejsze i szczęśliwsze życie!!!

   Jak zwykle o tej porze roku z wielka przyjemnością zapraszam wszystkich na wspólne tworzenie Mapy Marzeń.
Udało mi się na takie inspirujące spotkanie namówić trzy bardzo zapracowane i bardzo twórcze kobiety. Wyrwane z zobowiązań zawodowych i domowych, przyjechały pewnego wieczoru i udało nam się wspólnie spędzić ... ponad 5 godzin. 

 Po intensywnej pracy powstały trzy wielce mówiące prace, które dla tworzących je uczestniczek warsztatu były wielkim zaskoczeniem.
Okazało się bowiem, że, żeby nie wiem jak pilnować swojej świadomości, w pracy twórczej do głosu dochodzi podświadomość. 
I ten kawałek naszego Wewnętrznego Dziecka, który pozwala nam wciąż radośnie cieszyć się życiem.

Cieszę się, że znów udało mi się komuś trochę rozjaśnić codzienność.
​Dla mnie bowiem najważniejszy jest proces tworzenia, efekt jest wypadkową wielu czynników i bywa też przypadkowy. Jednak moment tworzenia, skupienie, dobieranie barw, kształtów, symboli... to magia chwili i obyśmy takich chwil mieli jak najwięcej!

     Niektórzy z was mogą sądzić, że mnogość zainteresowań zdecydowanie wzbogaca życie.   I będą mieli rację  , ale jest jeszcze "druga strona medalu". Nadmiar też może to życie utrudniać!
Towarzyszą mi od dłuższego czasu dylematy, jak podzielić dostępny mi czas, by móc dać upust wszystkim moim pasjom.   
Bo jeśli maluję, to nie scrapuję! Jeśli scrapuję, to nie piszę! Jeśli piszę, to nie mam kiedy wyjść i porobić zdjęć .
A przecież oprócz realizowania pasji, jest jeszcze "zwyczajne" życie :
domowe obowiązki, kontakty rodzinne i przyjacielskie, jakiś kawałek uczenia się   nowych rzeczy...   
Jest potrzeba dzielenia się z innymi swoimi umiejętnościami i wiedzą, prowadzenie warsztatów...
         Ktoś może powiedzieć : obyśmy tylko takie dylematy mieli w życiu!!! Oby, ale podobno "od przybytku głowa nie boli", a ja pisze o tym nie po to, by narzekać, tylko z nadzieja, ze może ktoś już te ścieżki przetarł i wspomoże jakąś radą??!   

             Pod koniec lata i na początku jesieni... postawiłam na malowanie. Wcześniej, w czerwcu , byłam na warsztatach malarskich w "Iluminatorni" Kasi Bruzdy-Lecyk w Krakowie.
To Kasia na swoim blogu pisała: "Aby   tworzyć, trzeba mieć swoje środowisko, miejsce wsparcia, wspólnotę artystyczną, grupę twórczą, przyjaciół. [...] By tworzyć, być autentycznym, trzeba z jednej strony zgłębiać samą sztukę malarską, plastyczną i po prostu malować, ale też mieć swoje środowisko. Trzeba znaleźć swoje PLEMIĘ".
           http://iluminatornia.pl/  

   Szukam więc tego swojego środowiska, tej twórczej grupy
i przyjaciół, którzy zrozumieją o jakich potrzebach mówię...
Wiem, że znajdę, tylko potrzebuję czasu...

   Na razie w malowaniu znalazłam sposób na kanalizowanie, sublimowanie, czy kontenerowanie swoich emocji. Tych dobrych
i tych złych. Kiedy doświadczam ich nadmiaru... próbuje je "zmaterializować" wyobraźnią. Dostrzec ich rozmiar, kolor, obraz,
a czasem nawet zapach.
     Ostatnio moja fascynacją stała się woda - fale morskie
i oceaniczne, fale-żywioły i fale spokoju . Uczucia przybierające postać wody w jej barwach i odcieniach , a czasem w kolorach, które widzi moja wyobraźnia. 
        

​A z inspiracji innymi malarzami, takimi jak van Gogh, Chagal, Kandinsky czy Czapski... powstały właśnie w "Iluminatorni" takie prace:

Była także pewna praca, która była cudzą wizją, ale tak plastycznie przedstawianą, że ją namalowałam :

          Tak powstały obrazy, które chciałabym wam dzisiaj pokazać...
z nadzieją, ze podzielicie się ze mną odczuciami jakie w Was budzą.
Będę bardzo wdzięczna za komentarze.